Verhalende bovenbouw

Verhalende bovenbouw is de manier waarop verhalende teksten zijn georganiseerd. Met licentie

Wat is verhalende bovenbouw?

De verhalende bovenbouw Het is de manier waarop verhalende teksten zijn georganiseerd, waardoor de kenmerken van een specifiek type tekst kunnen worden herkend en tegelijkertijd de volgorde bepaalt waarin de delen van die tekst zijn georganiseerd. 

In die zin, en dankzij de verhalende bovenbouw, kunnen ze worden herkend in de teksten, vooral in verhalen, legendes, romans, fabels, enz., de eerste blootstelling of situatie, de complicatie of climax, de resolutie en de uiteindelijke situatie.

Dus, ongeacht de kwestie in kwestie van de tekst, zullen deze onderdelen in elk verhaal herkenbaar zijn, en dat is precies de verhalende bovenbouw, die verantwoordelijk is voor het vaststellen van een bevel, een vorm, aan wat gerelateerd is.

Delen van de verhalende bovenbouw

1. Blootstelling

De tentoonstelling introduceert de lezer in drie componenten van het verhaal:

- De hoofdpersonen.

- De ruimte of sfeer waarin die personages bewonen.

- De tijd waarin de geschiedenis zich ontwikkelt.

Elk verhaal moet een tentoonstelling hebben, maar niet noodzakelijk aan het begin. Veel ficties, vooral die gerelateerd aan mysteries, beginnen midden in de actie en leggen vervolgens uit wie de personages zijn en wat hun ruimte impliceert.

2. Climax of complicatie

Het hoogtepunt van een klassiek verhaal culmineert het verhalende conflict, dat een resolutie vereist. Het centrale enigma, dat al lang is uitgesteld, vereist worden opgelost.

Climax is het meest geconcentreerde moment in het verhalende conflict, maar ze zijn meestal niet het einde van het verhaal. Het is een gebeurtenis die de eerste situatie drastisch verandert.

3. Oplossing

Tot het punt van de resolutie zijn de enigma's constant vertraagd en is de verhalende actie voortdurend toegenomen. In de resolutie worden de enigma's echter opgelost en neemt de verhalende actie (of conflict) af.

Kan u van dienst zijn: beschrijvende tekst

Als een verhaal wordt afgesloten zonder uw vragen te beantwoorden en het einde dubbelzinnig of open is, is het een einde van de verhalende opening. Voor het grootste deel bestaat er alleen een verhaal in niet -klassieke verhalen.

Strikt genomen vindt de resolutie positief of negatief voor de tekens.

4. De laatste situatie

De uiteindelijke situatie is niets meer dan de uitkomst van de geschiedenis, waar de veranderingen plaatsvonden en wat er is gebeurd met betrekking tot de eerste situatie.

5. Het plotdiagram

In romans, romans en verhalen is er het typische patroon van drie of vijf delen van een verhaal. Dit staat bekend als het plotdiagram. Het is de basis van veel structuren en is de meest gebruikte. 

Een soortgelijk diagram kan worden gebruikt om dramapatronen of games te begrijpen. Dit staat bekend als de structuur van vijf handelingen. Shakespeare was beroemd om zijn werken in vijf acts te structureren: Act I is de introductie, Act II is de stijgende actie, Act III de climax, Act IV de actie die valt, en de handeling en de resolutie of de uitkomst.

Bovendien is de verhalende structuur die wordt gebruikt voor Epic en enkele mythen, legendes, populaire verhalen en sprookjes vaak de zo -called "Hero's Trip".

Niet alle verhalen voldoen aan deze structuur, maar het wordt vaak gebruikt voor dit soort verhalen wanneer de hoofdrolspeler wordt beschouwd als een "held".

Een beroemd voorbeeld zou de Odyssee, Het Griekse epos waar de held wordt gedwongen om in zee te dwalen vanwege de arme wil van Poseidon.

Kan u van dienst zijn: de kern van het onderwerp en het predicaat

Moderne voorbeelden zijn te vinden in Disney Films: geanimeerde avonturen zoals zoals Toy Story of Finding Nemo.

Verhalende structuur van een werk

Fiction Works is ontstaan ​​in het oude Griekenland. Aristoteles was een van de eersten die over het drama schreef en de drie segmenten beschrijft: principe, medium en finale.

In de loop van de tijd zijn de drama's geëvolueerd en pleitte de Romeinse dichter Horacio vijf acts. Vele eeuwen later ontwikkelde een Duitse toneelschrijver, Gustav Freytag, de structuur van vijf acts die vandaag vaak worden gebruikt om de klassieke en Shakespeariaanse drama's te analyseren.

De structuur van de drie handelingen

Aristoteles geloofde dat elk stuk poëzie of drama een begin zou moeten hebben, een medium en een einde. Deze divisies werden ontwikkeld door de Romeinse Aelius Donatus en werden protasis, epitosis en catastrofe genoemd.

De structuur van drie acts heeft de afgelopen jaren een wedergeboorte gezien, in filmsuccessen en televisieprogramma's die het hebben overgenomen.

De structuur van de vijf handelingen

De structuur van vijf handelingen breidt de klassieke afdelingen uit. De werken van Shakespeare staan ​​vooral bekend om het volgen van deze structuur. De vorm van een structuur met vijf werken is als volgt:

Act 1: tentoonstelling

Hier leert het publiek de configuratie (tijd/plaats), de tekens ontwikkelen en gaan een conflict in.

Act 2: Groeiende actie

De actie leidt ertoe dat het publiek een climax heeft bekeken. Het is gebruikelijk dat complicaties zich voordoen of dat de hoofdpersoon obstakels vindt.

Act 3: Climax

Dit is het keerpunt van het werk. Climax wordt gekenmerkt door een grotere hoeveelheid spanning.

Act 4: Dalende actie

Hier komt het verhaal ten einde en wordt elk onbekende details of beurten van de plot onthuld.

Kan u van dienst zijn: tekstuele citaten: kenmerken, typen, elementen, voorbeelden

Act 5: resolutie

Dit is het uiteindelijke resultaat van drama. Hier wordt de toon van de auteurs op hun onderwerp onthuld. Soms is er een morele of een les die wordt geleerd.

De reis van de held

De reis van de held is een verhalende structuur die bekend is bij epische gedichten of reizen. Het meest opvallen is de Odyssee Homerus. De reis van de held is een iets complexer diagram dat een patroon volgt dat vergelijkbaar is met het plotdiagram.

De reis van de held is een archetypische verhalende structuur met verschillende fasen waarin een held ontleent tot de beëindiging. Voorbeelden zijn de liedjes van Gesta, The Chivalrous Novels, The Fairy Tales.

Joseph Campbell, een Amerikaanse mytholoog, schrijver en spreker, creëerde deze cyclus na het onderzoeken en beoordelen van talloze mythen en verhalen uit verschillende tijdperken en regio's van de wereld.

Wat hij vond was dat iedereen dezelfde fundamentele principes deelt, dat wil zeggen verhalende bovenbouw. Dit genereerde "The Hero's Journey". De meest elementaire versie heeft 12 stappen, terwijl de meest gedetailleerde versies maximaal 17 kunnen hebben.

Het herkennen van verhalende bovenbouw is erg nuttig voor tekstanalyse, omdat u daaruit het soort teksten kunt weten waarmee we worden geconfronteerd.

Referenties

1. Toby Jones. Soorten verhalende structuren (s.F.)). Hersteld uit Penandthepad.com.
2. Verhalende structuur gemaakt gemakkelijk (s.F.)). Hersteld van roman-schrijven-help.com.