Parnassianisme

We leggen uit wat Parnsianisme, de oorsprong, kenmerken, auteurs en representatieve werken is

Detail van het Parnassus -schilderij, door Rafael, tussen 1509 en 1510. Parnassianisme wordt geïdentificeerd met de Griekse mythologie

Wat is Parnassianisme?

Hij Parnassianisme Het was een Franse literaire beweging, fundamenteel poëtische, promotor van een pure kunst en een esthetiek buiten sociale of politieke kwesties, in tegenstelling tot romantiek, realisme en naturalisme.

Zijn naam verwijst naar de Parnassus van de Griekse mythologie, een berg waar de muzen woonden, en de makers waren Théophile Gautier en Leconte de Lisle.

Deze beweging, ontstond rond 1850, heeft zijn moment van volheid tussen 1866 en 1876, en vervolgens ontheemd door andere trends, zoals symboliek in Frankrijk of modernisme in Latijns -Amerika.

Maar voordat het verdwijnt, zal het kunstenaars uit andere landen beïnvloeden, zoals Spanje, Portugal, België, Engeland, Polen, Roemenië, Brazilië en andere landen van Latijns -Amerika.

In Latijns -Amerika beïnvloedt Parnassianisme dichters zoals Nicaraguan Rubén Darío, en is een van de bronnen van het modernisme.

Oorsprong van Parnassianisme

De beweging komt voort uit een reactie tegen romantiek, enerzijds, en tegen realisme en naturalisme dat vooral het Franse verhaal van de tweede helft van de negentiende eeuw domineert.

Parnassianisme komt uit twee werken gepubliceerd in 1852: Email en cameeën, van Théophile Gautier, en Oude gedichten, Lisle Leconte. Maar de beweging ontleent zijn naam aan een volgende publicatie, waarin de schrijver Catulle Mendès een belangrijke rol speelt, en het poëtische tijdschrift en bloemlezing Le Parnase Contemporain (1866-1876).

In deze publicatie verschijnen de schrijvers Théophile Gautier, Leconte de Lisle, José María de Heredia, Théodore de Banville, Catulle Mendès en Sully Prudhomme, onder andere. Evenals andere dichters die later worden onderscheiden als symbolisten: Charles Baudelaire, Paul Verlaine en Stéphane Mallarmé.

Kan je bedienen: apostrof: kenmerken en voorbeelden in poëzie en verhalen

Kenmerken van Parnassianisme

Het is een in wezen poëtische beweging

Parnassians zijn geïnteresseerd in het verkennen van nieuwe metrische en versregelingen, en manifesteren een hernieuwde interesse in manieren als sonnet.

Afwijzing van subjectivisme

De Parnassians proberen een objectieve, onzekere en verre poëzie te maken van een poëtische "ik". Ze verwerpen lyriek en subjectiviteit aanwezig in de romantiek.

Beschrijvende poëzie

Ze cultiveren een beschrijvende, visuele poëzie, proberen een gevoel van plasticiteit met woorden te creëren, om een ​​precieze, diaphanous afbeelding te genereren. Dat is de reden waarom taal veel relevant is.

Klassieke thema's en oosterse mythologieën

In hun gedichten zijn thema's van Grieks -Roman Antiquity en ook oosterse mythen en legendes, van exotische volkeren en landen. Er is een afwijzing van de handel.

"De kunst voor de kunst"

Parnassians zijn van mening dat kunst vandaag niet moet omgaan, of sociale of politieke kwesties, en dat hun grootste doel de perfectie van de vorm moet zijn.

Ontduiking en verbeelding

Er is een voortdurende zoektocht naar ontwijking, door de aanroep van het klassieke verleden, of droom- en fantasieproblemen.

Pessimisme als filosofie

Ze geloven dat de beste van de menselijke geschiedenis al is gebeurd (klassieke oudheid) en een pessimistische positie behouden, met invloed van de gedachte aan Arthur Schopenhauer.

Het is een anti -religieuze beweging

Parnassians zijn anticlerisch (afwijzing van geestelijken, zoals priesters) en verwerpen vooral het christendom.

Auteurs en representatieve werken

Théophille Gautier (Tarbes, 1811-NUEUILLE-SUR-Seine, 1872)

Théophille Gautier

Zijn volledige naam was Pierre Jules Théophille Gautier. Dichter, toneelschrijver, journalist, romanschrijver, criticus en fotograaf, wordt beschouwd als een oprichter van Parnassianisme en voorloper van symboliek. Hij is de auteur van een uitgebreid literair werk, dat romans, verhalen, poëzie, theater, ballets, kritiek en reisboeken omvat.

Kan u van dienst zijn: medeklinkgroepen

Zijn belangrijkste werk als Parnassian is Email en cameeën, Gepubliceerd in 1852, en dat breidde zich uit met nieuwe gedichten in heruitgaven van 1853, 1858, 1863 en 1872.

Lisle Leconte (Meeting Island, 1818- Voisin-le-Bretonneux, 1894)

Lisle Leconte

Zijn volledige naam was Charles Marie René Leconte de Lisle. Dichter en Hellenist, samen met Gautier wordt hij beschouwd als de oprichter van het Parnassianisme, met zijn werk Oude gedichten (1852), in wiens voorwoord hij de principes van het Parnassianisme regelde.

Hij is ook de auteur van Het verloop van het kruis (1856), Barbaarse poëzie (1862), onder andere, en vertaalde Griekse klassieke teksten zoals zoals Ilias en de Odyssee.

Catulle Mendès (Bordeaux, 1841-Saint Germain-En-Laye, 1909)

Catulle Mendès in 1905

Dichter, verteller, essayist en toneelschrijver, is een van de belangrijkste figuren van het Parnassianisme, waarin hij publicaties en bijeenkomsten bevorderde, en waarvan hij een verhaal publiceerde.

Onder zijn gedichten vallen ze op Philoméla (1863), Afbetalen (1866), Hesperus (1869) en Les Braises du Cendrier (1900).

José María de Heredia (Santiago de Cuba, 1842-Houdan, 1905)

Portret van de dichter door Adolphe Lalauze, rond 1897

José-María de Heredia Girard was een Franse dichter en vertaler geboren in Cuba. Vernieuwde de vorm van het sonnet in de Franse poëzie en droeg door zijn vertalingen bij aan de kennis van de geschiedenis van Latijns -Amerika in Frankrijk.

Hij pakte zijn sonnetten op, gepubliceerd in de belangrijkste tijdschriften van die tijd en in de Parnasiaanse bloemlezingen, in het volume De trofeeën (1893).

Théodore de Banville (Moulins, 1823-Paris, 1891)

Théodore de Banville

Dichter, toneelschrijver, romanschrijver en theatrale criticus, nam deel als dichter in de Parnassianistische beweging. Hij wordt vooral herinnerd vanwege zijn redactionele en literaire relatie met de jonge en buitengewone dichter Arthur Rimbaud, en was de auteur van een uitgebreid literair werk.

Onder zijn Parnassiaanse gedichten vallen op Jij ballingschap (1867), Idylles Prucsiennes (1871) en Petit Treaté door Poésie Française (1872), gedichten waarmee hij breekt met symboliek.

Kan u van dienst zijn: parallellisme: kenmerken, gebruik en voorbeelden

Sully Prudhomme (Parijs, 1839-Châtenay-Malabry, 1907)

Sully Prudhomme

René François Armand Prudhomme was een dichter en essayist, winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur in 1901, hij publiceerde zijn gedichten in de drie bloemlezingen van Le Parnase Contemporain, uw interesse verklaren in het creëren van een onpersoonlijke en wetenschappelijke tekst.

Hun gedichten zijn van Parnassiaanse aard Standen et poèmes (1865), Épreuves (1866), Oplos (1869) en Les Destins (1872).

François Coppée (Parijs, 1842-Paris, 1908)

François Coppée

François Édouard Joachim Coppée, romanschrijver, toneelschrijver en dichter, werd in de literatuur bekend door zijn Parnassiaanse gedichten.

Onder zijn gedichten vallen ze op Hij vroeg hem (1867), Geïntimideerd (1867) en poèmes modernes (1869).

Léon Dierx (Saint-Denis, 1838-Paris, 1912)

Dichter geboren op de eilandvergadering, nam deel aan de drie bloemlezingen van Le Parnase Contemporain, En hij was een goede vriend van Guy de Maupassant. Samen met Heredia en Proudhomme stichtte hij de French Poet Society in 1902.

Gekwalificeerd als Prince of the Poets in 1898, onder zijn werken vallen op Poèmes et poésies (1864), Les Lèvres sluit (1867) en Les Paroles de Vaincu (1871).

Albert Glatigny (Lillebonne, 1839-Sèvres, 1873)

Albert Glatigny

Joseph-Albert-Alexandre Glatigny was acteur, dichter en toneelschrijver. In Parijs ontmoette hij dichters als Charles Baudelaire en Théodore de Banville, wiens bemiddeling hem deed lid worden van het Parnassianisme.

Zijn poëtische werk behandelt de volgende titels: Ze zijn geneukt (1860), Les flèches d'Or (1864), Le fer rouge, nouveaux châtimenten (1870) en Gilles et Pasquins (1872).