Deze fase wordt gekenmerkt door zijn diepe religieuze gedachte

Het stadium van de menselijke geschiedenis die wordt gekenmerkt door zijn diepe religieuze gedachte is de middeleeuwen. Dit is een lange periode van duizend jaar van de geschiedenis van de westerse beschaving die gaat van de val van het Romeinse rijk van het Westen naar de val van het Byzantijnse rijk of zelfs de ontdekking van Amerika, afhankelijk van de auteurs.

Sommigen hebben het het tijdperk van obscurantisme genoemd, hoewel niet alles achteruit en donker was in die periode. Een van de meest dominante kenmerken was zijn diepe religieuze gedachte, een product van het domein dat vervolgens twee van de drie monotheïstische religies van de wereld, christelijk en islamitisch, in de geografie van de westerse beschaving oefende.

Het is belangrijk om te begrijpen dat vóór de middeleeuwen, op oude dag, een meer divers gedachte de overhand heeft in termen van religie. Er waren verschillende religieuze interpretaties van de wereld. Later, aan het einde van de oude dag zelf, werd het christendom opgelegd, die zeker in de middeleeuwen werd geconsolideerd. Ondertussen overheerste de islam in bepaalde ruimtes de islam.

Aan de andere kant ontwikkelde het christendom zich in een confrontatie met de islam, die aandrong om extreme en fanatische posities aan beide kanten aan te nemen. Dit leidde tot religieuze oorlogen, zoals de kruistochten.

Religieus denken in de middeleeuwen

Het dominante religieuze denken tijdens de middeleeuwen tussen de cultensectoren van de samenleving was het scholastic, woord dat afkomstig is van "geleerde" of "school". De scholastici probeerden de wereld met reden te begrijpen, maar zonder geloof en heilige geschriften te schenden.

Dat wil zeggen, het idee was om rationele verklaringen aan te passen, zodat de heilige geschriften en dogma's die eerder in de christelijke doctrine zijn vastgesteld, niet tegenspreken. Om dit te doen, vertrokken denkers zoals Saint Thomas Aquinas van wat werd beschouwd als het meest geavanceerde rationele denken, die van de klassieke Griekse filosoof Aristoteles, en pasten hem aan aan christelijke doctrine.

Op dit moment kon je geen van de dogma's van de kerk in twijfel trekken en alles wat in de Bijbel is geschreven, was wet. Daarom werd het argument van autoriteit opgelegd en de autoriteit was de kerk, dat wil zeggen, als een kerkelijke autoriteit zei dat het waar was, kon het er niet aan worden betwijfeld.

Evenzo was de leer van het religieuze denken beperkt tot het herhalen van de heilige teksten en de klassieke denkers die de kerk goedkeurde, de belangrijkste bron van religieus denken de Bijbel, omdat het de goddelijke openbaring was, dat wil zeggen het directe Woord van God.

Het positieve van dit alles is dat scholastiek redenering bevorderde, omdat het noodzakelijk was.

Religieus denken bij boeren

Hier verwijzen we naar het dominante religieuze denken onder de leden van de plebe of gewone mensen. In dit geval was het een gedachte waarbij de religieuze leringen van de priesters werden gecombineerd met allerlei magische en mythologische ideeën die sinds de oude tijden kroegen.

Het was een tijdperk waarin hij stevig geloofde in het bestaan ​​van heksen, demonen, geesten en allerlei spirituele wezens. In feite heeft de kerk een oorlog ingediend tegen hekserij en ketters, dat wil zeggen degenen die het officiële religieuze denken tegenspreken.